Oproep voor hartverscheurende verhalen!
Heb je, na een breuk in je relatie, liefdespijn?
Schrijf je verhaal op en e-mail het naar roelvduijn@planet.nl Wij plaatsen je verhaal, als je wilt onder pseudoniem, graag en gratis in deze site! Je weet, opschrijven is beter worden. Maak het voor jezelf zo lang en precies als de vloed van je tranen.
Drie maal de bons
van een man met een geheim, die van een vrouw met haar geheim houdt
Ik heb van huis uit niet veel zelfvertrouwen meegekregen en als tiener had ik moeite met vriendinnetjes krijgen. Ik heb er wel een paar gehad maar op hen was ik nooit verliefd en sex kwam niet aan de orde. En het meisje waar ik wel verliefd op was heb ik nooit durven vragen.
Jaren later, toen ik 23 was, kreeg ik van haar zus te horen dat zij al die tijd net zo verliefd was geweest op mij als ik op haar. Tjonge wat was ik een kneus. Dat zou me nooit weer gebeuren. Maar ja, ervaring in de liefde had ik niet en zoiets is ook te koop. Ik had toen nog niet in de gaten dat ik daarmee mijn zelfrespect volledig maar de kloten hielp.
Het leven was goed. Ik had fantastisch leuk werk en in de vrije tijd voetbal, muziek en uitgaan. Maar in een tijdsbestek van een paar jaar ('95/'96) veranderde alles. Door veel negatieve privegebeurtenissen kwam mijn leven volledig op z'n kop te staan, maar toch werd ik in die tijd verliefd. Toen zij uiteindelijk antwoordde dat het niet wederzijds was, stortte de wereld, na alle eerdere negativiteit, volledig voor mij in. Ik wilde niet meer leven maar heb me toch door de jaren heen gesleept.
Muziekfeest
Het werd het mei 2002. Ons tweejaarlijks weekendtripje van onze muziekvereniging naar een muziekfeest in Duitsland. Ik kwam terug van het schap met wat glazen bier en toen ik die aan het uitdelen was, maakte iemand een opmerking over een meisje dat schuin achter mij stond. Ik draaide me om en zag dat ze beteuterd uitkeek.
Ze was een Duitse, ze kon ons niet verstaan en ze dacht dat we haar belachelijk maakten. Ik gaf haar een pilsje en legde haar uit dat dat niet het geval was. Ik vertelde haar dat ik ooit in een ver verleden op het muziekfeest een keer heb staan zoenen met een meisje met rood haar en dat mijn muziekcollega's dat thema iedere keer weer naar boven halen als ze een meisje met rood haar zien. En zij had rood haar.
De pruillip op haar gezicht verdween als sneeuw voor de zon en we hebben de hele avond staan praten over van alles en nog wat.
Zo gezellig had ik het in jaren niet meer gehad. Het was relaxed en ontspannen en aan het eind van de avond hebben we als een stel pubers achter het schooltje staan zoenen. De volgende morgen ging onze bus al weer vroeg naar Nederland en heb ik haar een afscheidkus gegeven en gezegd dat we elkaar over twee jaar wel weer zouden zien. We wisselden adressen uit, dan konden we elkaar nog schrijven. Maar op dat moment had ik niet het gevoel dat het daar van zou komen. Ik had geen zin om weer verliefd te worden, na alle ellende van de voorgaande jaren en was daarom niet van plan haar te schrijven. Het was voor mij een leuke avond geweest en daar wilde ik het bij laten.
Maar twee weken later stond ze op een zondagavond bij mij voor de deur. Ik stond perplex, ze zou toch niet verliefd op mij zijn ?
Geheimen
We hebben een uurtje met elkaar gepraat en ze vroeg of ik zin had om haar het volgende weekend te bezoeken. Dat had ik wel. Het was opnieuw hartstikke gezellig en ik begon haar steeds leuker te vinden en zij mij. Dat ging een paar weken zo door, totdat zij me vroeg of ik soms zin had om een vriendin te hebben, namelijk haar. Met een brede glimlach zei ik ja. Maar toch klonken er alarmbellen in mijn hoofd. Tot achter mijn oren verliefd was ik nog steeds niet. O ja, ze was leuk en spontaan, maar ook wel impulsief. De grootste rem was mijn eigen geweten. Ik had tenslotte alleen maar 'liefde' gehad waarvoor betaald moest worden en dat gedeelte moest ik haar vertellen.
Op een dag zei ze tegen mij dat ze bepaalde geheimen nooit zou prijsgeven. Goed, dacht ik, dan behoud ik de mijne. Maar op een avond wilde ik het haar toch vertellen. Nadat we heerlijk hadden gevreeën, maakte ik de opmerking dat ik één punt graag aan me zou willen veranderen. In plaats van te vragen welk punt nam ze me in haar armen en lachte me toe dat ze me zo wou zoals ik was en dat er niets aan mij hoefde te veranderen. Alle wolken uit mijn hoofd verdwenen. Alle ellendige jaren waren definitief voorbij. De liefde voor haar stroomde met bakken tegelijk mijn hart binnen. Zij is het, op wie ik al die jaren heb gewacht. Voor haar wil ik vechten tot ik er bij neerval.
Het was een geweldige mooie zomer, maar in de herfst kwam het eerste scheurtje. We hadden afgesproken dat we voorlopig ons eigen leven verder zouden leven. Zij in Duitsland en ik hier in Nederland. En als we elkaar eens een weekend niet zouden zien i.v.m. onze drukke hobbies, dan zou dat niet erg zijn. In september ging ze met haar muziekvereniging een weekendje weg en ze vroeg of ik zin had mee te gaan. Maar ik dacht aan onze afspraak en had liever zin om te gaan voetballen, want mijn elftal had ik al vaak in de steek gelaten. Omdat ik toch liever de weekenden bij haar wou zijn.
Die regenachtige zaterdagmiddag belde ze me op en zei dat ze zwaar teleurgesteld en zelfs kwaad was, omdat ik niet met haar was meegegaan. Zo wilde ze het niet. Ik begreep er geen snars van en het maakte me onzeker. De maandagavond er op kwam ze bij me en bood ze haar excuses aan en hebben we een fantastische nacht gehad. Tot het nieuwe jaar was alles koek en ei.
Passief en gelaten
Oudejaaravond zouden we bij mij vieren samen met mijn vrienden, maar ze belde op en zei dat ze niet kwam. Ze had gewerkt en was moe en ook wat ziekjes. Ik baalde als een stekker, want ik had al een paar pilsjes gehad en kon ook niet meer naar haar toerijden. En de eerste keer Oud en Nieuw had ik graag samen met haar willen vieren. Nieuwjaarsdag ben ik naar haar gereden. De ontvangst was koeltjes. De nieuwjaarswensen ook. In januari zijn 3 familieleden van mij jarig. Zij was er op geen enkele. Ze had geen tijd.
Op mijn verjaardag in februari zou ze 's middags komen om me te helpen dingen klaar te zetten. Ze kwam pas 's avonds, te zamen met haar ouders. Intimiteit was er nauwelijks nog en bij mij kwamen alle onzekerheden van vroeger terug. Dit kon zo niet langer. Ik wilde graag met haar praten, maar alles wat ze deed was haar schouders ophalen.
Ze werd passief en gelaten. Ik kon haar tot niets motiveren om het weer de goeie kant uit te duwen. En uit frustratie heb ik maar weer betaalde liefde gekocht voor een keer. Maar god wat was ik stom om dat te doen. De intimiteit werd helemaal niks meer. Ik kwam vreselijk met mijn geweten in de knoop. Ik kon het nauwelijks nog omdat ik was vreemd gegaan. We hebben aangemodderd tot juni en toen heeft ze het beeindigd. Maar ik wilde haar niet kwijt. Ik hield van haar, zoals ik nog nooit van iemand heb gehouden. Met tranen in mijn ogen heb ik haar mijn misstap verteld. Ze was compleet overstuur. En de ellende werd nog groter, want dit zou ze me nooit vergeven. En haar terug krijgen kon ik nu wel helemaal vergeten. En bovendien had ik nu niet alleen mezelf, maar ook haar ongelukkig gemaakt.
Af en toe stuurde ik haar een sms om te vragen hoe het ging. Het duurde soms dagen voor ik een antwoord terug kreeg. Volhouden moest ik, want ik wilde haar terug. Op nieuwjaarsdag 2004 heb ik haar happy new year gewenst en daarop had ik nog geen antwoord gehad toen ik op de verjaardag zat van mijn zwager, op 4 januari. Ik zat er als een zombie, mijn gedachten bij haar. De rest zat feest te vieren en had het gezellig. Dit kon zo niet langer en ik besloot ter plekke dat ik haar moest vergeten en verder gaan met mijn leven.
In februari leerde ik een andere vrouw kennen. We konden goed met elkaar praten en ze was open en spontaan. Ook de intimiteit was erg goed, eigenlijk veel beter dan met mijn ex-vriendin. Maar ik hield niet echt van haar en bleef aan mijn ex denken. Me dat beseffend heb ik het uitgemaakt. Ik vond het niet eerlijk tegenover haar.
Tweede kans
In mei gingen we weer naar het muziekfeest en zou ik haar weer zien. En daar stond ze, op krukken met haar onderbeen in het gips. We hebben een hele poos met elkaar staan praten, maar over een eventuele nieuwe kans durfde ik niet te beginnen. De maandag er op stuurde ik haar een sms dat ik het erg leuk en gezellig vond om haar weer te zien. Ze stuurde er een terug en vroeg of ze een keer langs mocht komen, want ze verveelde zich omdat ze niet kon werken i.v.m. haar gipsbeen. Ik heb haar van het station opgehaald. En we zijn op een stil plekje aan de bosrand gaan zitten. Ik vertelde haar dat ik haar miste en ben vervolgens op mijn knieën gegaan, om te vragen voor een tweede kans. En die kreeg ik. Maar het voelde eigenlijk helemaal niet goed. Er was geen vuur bij het vrijen, geen passie. Hoe kon dit nou toch ? Ik hield toch nog van haar ? Zat ik mezelf voor de gek te houden?
Het heeft twee maanden geduurd en toen heeft ze het opnieuw verbroken. Telefonisch... zooo laf. En wederom was ik van de kaart en gelijk besefte ik waar het aan schortte. Ik had me mijn eigen misstap nog niet vergeven en probeerde veel te krampachtig mijn liefde voor haar te bewijzen en dat was gedoemd te mislukken.
Een jaar en twee maanden verstreken en ik dacht nog vaak aan haar. Plotseling kreeg ik in augustus 2005 een smsje. Van haar. Of ik zin had even een uurtje met haar te bellen. Dat had ik wel. Het uurtje werd meer dan 3 uur. Het voelde zo vertrouwd. Een paar weken later kwam ze samen met haar vriendin ons concert bezoeken.
Perplex
Bij het borrelen kreeg ik al snel in de gaten dat haar gevoelens voor mij nog lang niet waren verdwenen. De volgende dag was er weer feest bij ons en kwam ze opnieuw. Ze was hartstikke zenuwachtig en aan het eind van de avond stomdronken. Ze is bij me thuis blijven slapen en ik wist niet goed wat ik met de situatie aan moest. Verwachtte ze soms dat ik haar in mijn armen zou nemen, nadat ze me twee keer de bons had gegeven ? Ik kon het in ieder geval niet, maar van binnen brandde het bij mij. Een paar weken later besloten we toch om het opnieuw te proberen. Het ging eerst ietwat stroefjes maar na verloop van tijd ging het fantastisch. Het vrijen was soms geweldig, maar helaas soms ook onbegrijpelijk, ronduit slecht.
Hadden haar geheimen uit het verleden hier mee te maken ?
Had ze iets ergs meegemaakt wat ze me niet durfde te vertellen ?
Of zag ik spoken en lag het puur aan mij en mijn klotejaren eind jaren '90?
Ooit zou ik er wel achterkomen, dacht ik. We hadden besloten om voor elkaar te kiezen en in mei 2006 zijn we verloofd. Maar daarna ging het al weer snel bergafwaarts.
Een paar weken na de verloving bleef ze met haar ring achter een hek zitten, bij een klusje in de tuin. Haar ringvinger was helemaal kapot. De ring paste er niet meer op en misschien zag zij dit wel als een teken dat we niet voor elkaar bestemd waren. De passie bekoelde en vrijen deden we veel te weinig. Alleen als we uitgingen en onder het genot van een drankje konden we open en spontaan met elkaar praten en lachen en was het vrijen daarna goed, voor de rest was er vaak een grafstemming.
Eind januari 2007 vertelde ze me dat ze een weekendje wegging, zonder mij. Alleen met haar zoontje. Ik stond perlex en kon niets uitbrengen, maar ik was woedend en eigenlijk wilde ik het ter plekke beeindigen. Hoe kon ze dit nu doen ? Ik had haar zo vaak gevraagd om eens een keer met z'n drieen een weekendje weg te gaan, maar nooit was er tijd of geld. En nu dit..!! Ik kon het niet verdragen. De tijd daarna was een ramp. Ik vond dat zij aan de beurt was om onze relatie te 'redden' en niet ik. Ik werd verscheurd door dubbele gevoelens. Ik had het gevoel dat ze een loopje met me nam en dat wilde ik niet. Maar tegelijkertijd was ik stapelgek op haar.
Ich vermiss dich
De hemelvaartsdag in mei zouden we bij ons vieren, met mijn vrienden. Ze kwam veel te laat en had geen slaapspullen meegenomen. En na een paar uurtjes is ze al weer naar huis gegaan. Die avond heb ik haar opgebeld en gevraagd om uitleg en dat ik dit zo niet langer wilde. Zij ook niet. Ze hield niet genoeg van mij, zei ze. Een paar dagen later ben ik naar haar toe gegaan om dat nog eens een keer te horen te krijgen. Ze hield eenvoudigweg niet genoeg van me. Maar ik wel van haar, zo ongelooflijk zielsveel.
Af en toe stuurde ik haar een smsje of e-mail. Nooit heb ik er een terug gehad, hoewel ze had gezegd dat ze heel graag vrienden wou blijven.
Een jaar ging voorbij en afgelopen weekend zijn we weer met onze muziekvereniging naar Duitsland geweest. Haar zoontje vloog me gelijk om de nek en vroeg me of ik een zekere Z. kende. Ik zei nee, wie is dat dan? "Dat is mama's nieuwe vriend.........." Het hele muziekfeest was voor mij naar de kloten. Ik heb gelachen en gefeest voor het oog van de anderen, maar van binnen heb ik liters tranen gehuild. 's Nachts toen ik mijn bed wou opzoeken, kwam ik haar nog weer tegen en heb ik getracht om in gesprek met haar te komen. Ik heb haar gezegd dat ik haar miste. Dat had ze al lang gezien aan mijn houding, zei ze. Ik heb haar opnieuw gevraagd hoe het toch kon dat het voor de derde keer was misgegaan. We konden toch zo ongelooflijk mooi over van alles en nog wat met elkaar praten, zoals je met niemand anders kunt, alleen die ene speciale. Ze gaf opnieuw geen reden alleen dat ze niet genoeg van me hield. Maar in haar ogen stonden dezelfde angst en verdriet als bij mij. Miste ze me ook of maakte ik mezelf wat wijs en was het slechts een schuldgevoel bij haar ?
En nu zit ik hier, een week later. Verscheurd door dubbele gevoelens. Want welke échte vent neemt nou een vrouw terug, waarvan hij al drie keer de bons heeft gekregen ? Maar de werkelijkheid is anders, want..
M, ich vermiss dich. Es tut unglaublich weh !!
Theo
